Gwiazdorzenie mnie wpienia!

Gdzie jest granica pomiędzy byciem kimś a gwiazdorzeniem? Wiecie?
Moim zdaniem zawiera się to w jednym kluczowym terminie: świadomość.
Ale niestety, niewielu ją posiada :/

Wielu osobom wydaje się, że jeśli cokolwiek zrobią to już są kimś. Nieważne co, ważne że zaistnieli. W telewizji, w internecie, w gazecie. Nieistotne, że delikwent znany jest z tego, że głośno pierdzi pachą, albo że zje w minutę 20 hot-dogów, którymi mu cofnie. Ważne, że go pokażą, że ktoś go rozpozna, że będzie mógł powiedzieć, że jest "sławny". Gwiazdor.
Ludzie dla sławy i rozpoznawalności są w stanie zrobić naprawdę wiele. Dużo autentycznie głupich rzeczy...

Jeśli coś jest warte pokazania - to dzięki Bogu, chętnie obejrzę, poznam, zrozumiem, nauczę się. Ale jeśli to pycha pcha nas na piedestał, a nie autentyczny talent czy wartości, którym hołdujemy - to fatalnie :/
Nie wiem, czy to zaburzone poczucie własnej wartości, czy wyhodowany narcyzm, czy wybujałe ego, a może wygórowane mniemanie o sobie?  Nieistotne co. Istotne, co ktoś z tym robi. Bo jeśli zamęcza tym swoich bliskich - pół biedy. Ale jeśli zamierza mnie tym katować np. na antenie - to już znacznie gorzej. Bo jakąż mam mieć przyjemność w patrzeniu na pseudoatrystów o wątpliwym talencie, za to z koneksjami lub tak kontrowersyjnej osobowości, że zwyczajnie opłaca się danej stacji ich pokazać? A ja patrze i zastanawiam się: cyrk przyjechał czy co jest?
I płynie do domów z ekranów niskopienne przesłanie artystyczne, poparte często ograniczonym spojrzeniem na świat, nie mówiąc już o totalnych klapkach na oczach w sensie samokrytyki...

Ale są i sprytniejsi ludzie. Oni doskonale wiedzą, że społeczeństwo nie lubi zadufanych w sobie, gwiazdorzących, pokazujących, że "co to nie oni" osób. I tacy mają na to sposób. Stosują to w programach, gdzie wygrana zależna jest od opinii widza, od wysyłanych na uczestników głosów. Kreują się więc wtedy na ludzi jakich? A skromnych! Że ja to taka szara myszka, taki mały żuczek, że ojej, no gdzież to ja wygram,  no skąd, przecież ja taki biedny, ja taka niepozorna, kto by mnie wybrał... No i oczywiście podpiera się to wzruszającą historią z życia, jak to los dowalił, jak to oszukano, okłamano, stłamszono, wykorzystano. I już naród szlocha, już sięga po telefony i...autentycznie głosuje!

Nie mówię, że każdy to stosuje, że nas wszyscy nabierają. Ale wielu tak. Dla pieniędzy, dla rozgłosu, dla chwili sławy. I nie mówcie, że nie! Jak czytam potem w prasie, o tych biedakach co to wygrali jakiś program, tych samoukach co tak nagle zabłysnęli - a tam stoi jak byk, że od lat grają, wykształcenia muzyczne maja, domy i auta też, ale na żonę toją, żeby biedaka nie obciążać majątkiem... To mi się nóż w kieszeni otwiera!

Więc błagam, ludzie, otwórzcie oczy! Niech nam nie pieje licha śpiewaczka, niech nie zanudza marnej klasy pisarzyna, bo ze znajomościami w tle....
Patrzmy i myślmy! Jest tylu zdolnych, mądrych, wartościowych. I tych z talentem i tych z wielkim sercem, oddającym siebie i wszystko co maja ważnej społecznie sprawie. Oni są! Zauważmy ich, doceńmy, wskażmy innym jeśli trzeba!
To na nich zagłosujmy. W naszych umysłach, w naszych sercach. Niech wreszcie złoto zacznie świecić, a nie tombak!
Ala Sin